نقد و بررسی فیلم Jersey Boys (جرسی بویز)

کارگردان : Clint Eastwood

نویسندگان : Marshall Brickman, Rick Elice

بازیگران : John Lloyd Young, Erich Bergen, Michael Lomenda

خلاصه داستان : داستان چهار جوان از مناطق فقیر نشین نیوجرسی، که گرد هم جمع می‌شوند و گروه افسانه‌ای «The Four Seasons» را تشکیل می‌دهند ...

ابتدا انتظار می رفت کارگردانی فیلم «جرسی بویز/ Jersey Boys» که برگردانی از یک تئاتر موزیکال برادوی است، بر عهده «جان فاورو» باشد. وقتی فاورو از ساخت فیلم کناره گیری کرد، راه باز شد تا کارگردان کهنه کاری مثل «کلینت ایستوود» سکان را به دست گیرد. روش ایستوود برای بازگویی داستان «فرانکی والی» و گروه موسیقی The Four Seasons نسبت به آنچه مخاطب از کارگردان های دیگر مثلاً «راب مارشال» انتظار دارد کمتر متظاهرانه است. اگر قطعه های موزیکال فیلم گاهی کم جنب و جوش و کم انرژی هستند به دلیل شیوه ی فیلمبرداری آنهاست. این فیلم زندگینامه ای از زندگی والی آشکار می کند که زندگی او چقدر عادی و عامیانه بود. شاید این اتفاقات واقعی باشند اما به راستی چیزی در « Jersey Boys» وجود ندارد که پیش از این در داستانهای مربوط به رسیدن از فقر به ثروت و سپس از ثروت به فقر ندیده باشیم. ویژگی برجسته ی فیلم موسیقی آن است و به محض اینکه یک ترانه تمام می شود آماده ایم تا ترانه ی بعدی را بشنویم. متأسفانه اغلب اوقات برای رسیدن به آنها باید از مسیرهای طولانی گفتگوها و داستان پردازی گذشت. شاید این روش به تصویر کشیدن یک فیلم موزیکال نسبت به فیلم هایی مانند «ماما میا/Mamma Mia!» سطح بالاتر باشد اما مشخصاً به همان نسبت کمتر سرگرم کننده است.

« Jersey Boys» از نقطه نظر سه نفر از چهار عضو اولیه ی گروه The Four Seasons روایت می شود: «تامی دی ویتو» (با بازی وینسنت پیازا)، «نیک ماسی» (با بازی مایکل لومندا) و «باب گادیو» (با بازی اریش برگن) که همه آنها گهگاهی مستقیماً رو به دوربین صحبت می کنند. تنها کسی که دیوار چهارم را نمی شکند والی (جان لوید یانگ) است. با وجودی که داستان اصلی همان داستان نمایشنامه است اما روی ساختار آن کار شده است تا خطی تر شود و کمتر حول نقطه نظر های راویان بگردد.

داستان از سال ۱۹۵۱ در نیوجرسی آغاز می شود که فرانکی به عنوان خواننده ی اصلی یک گروه موسیقی انتخاب می شود که شامل دوست صمیمی اش که بعدها یکی از اعضای The Four Seasons می شود، انتخاب شده است. آنها به این نتیجه می رسند که به یک نوازنده ی چهارم هم احتیاج دارند و با باب قرار داد می بندند که علاوه بر نواختن ساز، ترانه هم می نویسد. بعد از مدتی اجرا در مکان های دست پایین آنها موفق می شوند یک قرار داد ضبط ببندند و سه ترانه بعد از آن ساخته می شود: Sherry، Big Girls Don't Cry و Walk Like a Man. اما همینطور که آنها در بالای نمودار ها جا می گیرند و در برنامه های American Bandstand و The Ed Sullivan Show حضور پیدا می کنند،‌شکاف هایی به ویژه در مورد نقش تامی در گروه ایجاد می شود. بدهی های او به یک ربا خوار او را تهدید به سقوط و غرق شدن می کند. این موضوع به تدریج باعث جدا شدن اعضای The Four Seasons از هم می شود و فرانکی به تنهایی به راه خود می رود.

سه نفر از چهار بازیگر اصلی فیلم از بین بازیگران حرفه ای نمایش «Jersey Boys» انتخاب شدند که یکی از آنها «جان لوید یانگ» است که در برادوی نقش فرانکی را بازی می کرد. دو عضو دیگر از گروه بازیگران نمایش برادوی نیز در نسخه ی سینمایی حضور دارند: «اریکا پاچینی» در نقش معشوقه ی فرانکی و «دانی کر» در نقش نورم واکسمن، ربا خوار مورد اشاره. کسی که در این نسخه به یانگ و «مایکل لومندا» و «اریش برگن» پیوسته، «وینسنت پیازا» است که پیش از این هیچ ارتباطی با « Jersey Boys » نداشته اما به خوبی در نقش خود جای می گیرد. مانند نسخه ی تئاتری، طوری که صدای یانگ شبیه به صدای فرانکی والی از آب درآمده یکی از برجسته ترین نقاط فیلم است، به خصوص وقتی در نظر بگیریم که ترانه ها به صورت زنده، و نه دوبله شده در مراحل بعدی، ضبط شده اند. هر چهار بازیگر اصلی اجرای خوبی دارند و به آسانی میتوان فهمید چرا ایستوود پیازا را انتخاب کرده است که بین بقیه بیشتر به چشم می آید. تنها بازیگر مطرحی که در فیلم حاضر می شود «کریستوفر واکن» است و مثل همیشه نقش آفرینی او درجه یک است.

ناامید کننده ترین جنبه ی «جرسی بویز» شدت بیروحی و سکون دراماتیک و داستانی فیلم است. صحنه های زیادی صرف این شده اند که رابطه ی غم انگیز فرانکی و دخترش فرانسین را به تصویر بکشند. با اینحال وقتی کار به نتیجه می رسد بازخورد حسی در حداقل اندازه قرار دارد. ایستوود هرگز موفق نمی شود این رابطه را طوری عرضه کند که ما در آن سرمایه گذاری حسی کنیم. داستان یک خط سیر ساده و پیش پا افتاده را دنبال می کند که بهانه ای ایجاد می کند تا کارهای The Four Seasons را بشنویم. با وجودی که روی صحنه بردن ترانه ها غالباً مهار شده و سر راست است، موسیقی خودش به اندازه ی کافی آنقدر قوی است که توجه بیننده را به خود معطوف کند. البته این موضوع ممکن است به سن تماشاگران هم بستگی داشته باشد چون بیشتر این ترانه ها در طول دهه ی ۱۹۶۰ جزو ترانه های بالای نمودار ها بودند و برای تماشاگران کم سن تر جذابیت کمتری خواهند داشت.

از لحاظ بصری ایستوود و فیلمبردارش «تام استرن» ترجیح داده اند فیلم را با رنگ بندی دیسچوره شده به تصویر بکشند. این روش نمایش تصاویر که به هیچ وجه کاملاً سیاه و سفید نمی شود، نوعی محو شدگی در خود دارد که برای گروهی که روزهای بالای نمودار بودنشان مدت زیادی است سپری شده و حالا در ایستگاه های رادیویی موسیقی های قدیمی پخش می شوند، مناسب به نظر می رسد. جزئیات مربوط به دوره ی زمانی بی عیب و نقص است. این فیلم طوری است که به نظر می رسد گروه بازیگران و سازندگان سوار یک ماشین زمان شده اند و به دهه های ۵۰ و ۶۰ رفته اند و فیلم را آن موقع ساخته اند.

« Jersey Boys» تنها در نزدیکی های پایان خود است که جان می گیرد. وقتی که فرانکی ترانه ی Can't Take My Eyes Off You یک انرژی و جنبش آشکار و قابل لمس در فیلم به وجود می آید. بعد تر، ابتدای عنوان بندی پایانی فیلم ایستوود بالأخره یک مورد رقص و آواز برای ما به نمایش می گذاردکه با ترانه ی December 1963و(Oh, What a Night) همراه است. گرچه فیلم اقتباسی تکراری از نمایشنامه نیست (روی آن کار شده است تا فرمی سینمایی تر و معمول تر داشته باشد) بایستی موجب رضایت طرفداران نسخه ی زنده ی آن شود. طبیعی است که کسانی که نسبت به The Four Seasons احساس نزدیکی می کنند فیلم را ستایش خواهند کرد. اما فیلم از آن جذابیت ذاتی که اجازه بدهد گروه تماشاگران گسترده تری را به هیجان بیاورد بی بهره است. با توجه به چیزهایی که گفته شد « Jersey Boys» بیشتر یک فیلم مناسب ذائقه های خاص است تا اینکه متعلق به جریان اصلی سینما باشد.

منبع: سایت نقد فارسی

مترجم: الهام بای