نقد و بررسی فیلم 22 Jump Street (خیابان جامپ شماره ۲۲)

لحظاتی در «خیابان جامپ شماره ۲۲» وجود دارد که آن را تا مرز فوق العاده عالی بودن پیش می‌برد، اما متاسفانه شمار این لحظات در مقابل بخش‌هایی که به دلایل گوناگون خوب از آب در نیامده اند بسیار ناچیز است. روی هم رفته این فیلم به اندازه کافی نکات مثبتی دارد که بشود دیدنش را توصیه کرد. اگر مقداری از زمان زیادش چشم بپوشیم و سعی کنیم تمرکزمان را از روی المانهای اکشن این فیلم که برچسب "کمدی-اکشن" را بر روی خود می‌بیند برداریم، شاید «خیابان جامپ شماره ۲۲» را بتوان شایسته عنوان یکی از به یادماندنی ترین کمدی‌های ۲۰۱۴ دانست. این کار که محصول مشترک کارگردانی فیل لرد و کریستوفر میلر است را می‌توان - کما این که هست - دومین کار خوب آنها (پس از «فیلم لگو/The Lego Movie») در امسال دانست.

یکی از نکات قوت «خیابان جامپ شماره ۲۲» شیوه برخورد آن با مرسومات و قواعد سینمایی است. این فیلم خود اعتراف می‌کند که دنباله‌ها عموما در سطح پایین‌تری نسبت به قسمت قبلی خود قرار می‌گیرند، بعلاوه مفهوم "اولین ملاقات تصادفی عاشقانه" را به سخره می‌گیرد و "رفیق بازی" را تا مرز قلمرو روابط عاشقانه پیش می‌برد. تمام ایده فیلم این است که دو بازیگر ۳۱ ساله و ۳۴ ساله تبدیل می‌شوند به دو دانش آموزی که به تازگی از دبیرستان فارغ التحصیل شده‌اند و فیلمنامه تا آخرین قطره‌ای که جا دارد، از این ایده استفاده می‌کند. شوخی‌های فیلم مانند خیلی دیگر از کمدی‌های پر هزینه بگیر نگیر دارد. با این حال لحظاتی در فیلم هست که به همان اندازه که دلتان را از خنده به درد می‌آورند عجیب و غریب و نامانوس هستند. برای مثال دعوای بین جونا هیل و جیلیان بِل را در نظر بگیرید، که بیشتر جنبه تمایلات جنسی دارد. در ادامه آیس کیوب روی کار می‌آید که هیچ جای دیگری مثل اینجا عالی بکار گرفته نشده بود. بهترین صحنه‌ی «خیابان جامپ شماره ۲۲» جایی است که با یک کات به نمای نزدیکی از واکنش آیس کیوب می‌رود. این صحنه بی نظیر است.

فیلم درست از جایی آغاز می‌شود که قسمت قبلش یعنی «خیابان جامپ شماره ۲۱» - که بجای اقتباس در واقع یک شوخی با مجموعه تلویزیونی با همین نام است – تمام شده بود. اشمیت (با بازی جونا هیل) و جِنکو (با بازی چنینگ تیتوم) دو پلیس مخفی و دوست هستند که به اداره مرکزی جدید و نزد سروان دیکسون (با بازی آیس کیوب) در خیابان جامپ شماره ۲۲ فرستاده می‌شوند. ماموریتی که آنها موظف به انجامش می‌شوند به این ترتیب است که باید به دانشگاه بروند و دلّالان مواد مخدّری که مسئول مرگ یک زن جوان هستند را دستگیر نمایند. اما وقتی پایشان به دانشگاه می‌رسد، اشمیت با یکی از دختران جذاب دانشگاه (با بازی امبر استیونز) دوست می‌شود و جنکو علایقش را بیشتر در فوتبال بازی کردن و خوش گذرانی با دوست صمیمی جدیدش زوک (با بازی وایِت راسل) می‌بیند و به این ترتیب کم کم تمرکزشان از روی هدف اولیه‌ای که به دانشگاه آمده بودند برداشته می‌شود.

«خیابان جامپ شماره ۲۲» از این رنج می‌برد که کمی بیش از حد بر شیوه روایتی تکیه دارد که آنچنان هم جالب نیست. در طول حدود دو ساعت زمان فیلم، این احساس دست می‌دهد که فیلم و به خصوص نیم ساعت پایانی بیش از حد کشیده و طولانی شده است. سکانس‌های اکشن فیلم، که بیشتر به صورت ادا و اطوار ساخته شده‌اند، عموما جزو زواید فیلم به حساب می‌آیند. در اوایل داستان صحنه‌ای وجود دارد که اشمیت و جنکو بالای سقف یک کامیون در حال حرکت رفته‌اند. گرچه هدف از آوردن این صحنه به نوعی دست انداختن بدلکاری‌هایی به سبک فیلمهای «سریع و خشمگین» بوده است، اما این صحنه (و چندین و چند صحنه مشابه دیگر) آنچنان که باید و شاید هوشمندانه نیست و عملکرد جالبی ندارد.

«خیابان جامپ شماره ۲۲» زیر همه هجویات و تله‌گذاری‌های خودآگاهانه‌اش، در وهله اول فیلمی در مورد رفاقت و رفیق بازی است، درست همانطور که قسمت پیشینش بود. جونا هیل و چنینگ تیتوم چنان دوباره در نقشهایشان فرو می‌روند که انگار از آن موقع چیزی نگذشته است. ایفای نقششان در اینجا نسبت به «خیابان جامپ شماره ۲۱» روانتر است، شاید به این خاطر که این دو در فاصله بین دو فیلم با هم بیشتر آشنا شده‌اند و احساس راحتی بیشتری می‌کنند. آیس کیوب که نقش "فرمانده سیاه پوست عصبانی" را به دلچسبی هرچه تمامتر بازی می‌کند، در تک تک صحنه‌هایی که حضور دارد تمام توجه‌ها را به خود جلب می‌کند. لرد و میلر به زیرکی دقیقا همان زمانی که باید را در اختیار کیوب قرار داده اند. تازه واردان این قسمت یعنی امبر استیونز، وایِت راسل و پیتر استرمر (در نقش ... اوم ... آدم بد گنده‌هه) چندان شگفتی ساز نیستند، اما در فیلمی از این دست آنچنان جای تعجب هم نیست.

سکانس تیتراژ پایانی ارزش این را دارد که منتظرش بمانید. در کنار گوشه و کنایه زدنهای واضحش به تبلیغات و بازاریابی و ...، تقریبا هر اشتباهی که هالیوود تا بحال در مورد دنباله‌ها مرتکب شده است را به سخره می‌گیرد. آنطور که از اینجا به نظر می‌رسد «خیابان جامپ شماره ۲۳» تازه اول کار این مجموعه در ادامه است.

«خیابان جامپ شماره ۲۲» از همان سنخ قسمت اولش است. هر دو فیلم لحن مشابهی دارند و نقاط قوت و ضعف یکسان. لرد و میلر به نظر می‌رسد با این پیشفرض که "اگر خراب نیست پس دست نزن" کار می‌کنند. از آنجایی که «خیابان استریت شماره ۲۱» به موفقیت خفیفی در گیشه دست یافت، تغییر دادن روش در این مقطع شاید کمی بی احتیاطی می‌بود. در نتیجه دعوت کردن یا نکردن افرادی که محصول ۲۰۱۲ را دیده بودند به تماشای این قسمت کار سختی نیست. «خیابان جامپ شماره ۲۲» کار شاخص و متفاوتی نسبت به قسمت قبل انجام نمی‌دهد، بنابراین نه به شمار طرفدارانش اضافه خواهد شد، نه از آن کم.

منبع: سایت نقد فارسی

مترجم: سید مجتبی حسینی